Το Φρικασέ

Έχει 13 μήνες που έχω ανακαλύψει ότι έχω καταπληκτικά υλικά για Φρικασέ. Μαρούλι φρέσκο καταπράσινο και σγουρό σαν τις φουστίτσες των μαθητριών στις παρελάσεις, Άνηθος για πολύ ανηθικότητα και θεσπέσιο Αρνάκι, τρυφερό όσο δεν πάει...
Γενικά είναι super η κατάσταση. Θέλησα λοιπόν κ γω σαν αγοράκι να κάνω ένα καλό φρικασέ, να το φχαριστηθεί η ψυχή μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαι καλός μάγειρας... Όχι αρκετά καλός για να μετατρέψω τα συγκεκριμένα υλικά, στο συγκεκριμένο "φαΐ". Επιπλέον πρόβλημα ήταν ότι τρώω πολύ λίγο οπότε, με το που θα ετοιμαστεί το φρικασέ θα πέσω σα λιγούρης, και εκτός του ότι θα το καταστρέψω, δε θα το ευχαριστηθώ κι όλας.
Από τώρα λέω ότι η λύση του να φωνάξω άλλο μάγειρα απορρίπτεται δια προσωπικών λόγων. Η επόμενη καλύτερη λύση που θα είχε κανείς, είναι να περιμένω λίγο καιρό, να γίνω καλύτερος μάγειρας και μετά να επιχειρήσω το εν λόγω "φαΐ". Αυτό, αν και μου μοιάζει και μένα σωστό μακροπρόθεσμα, βραχυπρόθεσμα δε μπορώ, γιατί με τρώει η λιγούρα για φρικασέ. (φρικασέ θέλω, θέλω, θέλω, θέλω)
Έτσι λέω: "δε γαμιέται, θα προσπαθήσω". Και προσπάθησα... έβαλα τα δυνατά μου-αλήθεια. Και κάπου πριν 5-6 μήνες τελειώνω την προετοιμασία όπως-όπως και μην αντέχοντας άλλο, βάζω το "φαΐ" στο φούρνο. Δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Θα 'θελα να 'χω ένα έτοιμο φρικασέ ή ακόμα καλύτερα, θα 'θελα να 'μουν καλύτερος μάγειρας.
Από τον Οκτώβρη, λοιπόν, περιμένω να γίνει... "Και περιμένω, και περιμένω, πάντα θα περιμένω" όταν θα 'ναι έτοιμο, θα το καταλάβω, θα μυρίσει. Πέρασε πολύς καιρός και τσεκάρω κάθε τόσο το "φαΐ", αλλά μπα.
Τελευταία, επειδής, δεν μπορώ να περιμένω άλλο, αρχίζω σιγά σιγά και δοκιμάζω. Φυσικά το φρικασέ δε λέει να γίνει. Το πήρα απόφαση... Δεν παίζει να φάω φρικασέ σύντομα...
Και βέβαια, όπως και με τις σχέσεις, στην αρχή στεναχωριέσαι για την αποτυχία σου. Μετά όμως σου μένει όλη η πικρία απ' τη μαλακία που δοκίμασες, να δεις αν έγινε...