Σήμερα διάβασα στο 7(το ένθετο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για τις τέχνες), μια συνέντευξη από τους Θανάση Παπακωνσταντίνου και Διονύση Σαββόπουλο, εν όψη της καινούριας τους συνεργασίας. Από 'κει ξεχώρισα το επόμενο κείμενο στο οποίο εκθέτει ο Θ. Παπακωνσταντίνου τις σκέψεις του όσον αφορά στη σχέση εξουσίας και τέχνης.
«
Εξουσία και τέχνη είναι αντίθετες έννοιες. Και εξηγούμαι: Μία από τις λυτρωτικές επιδράσεις της τέχνης είναι ότι στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (φαντάζομαι επειδή κάνει πιο οικείο το μυστήριο της ύπαρξης). Αντίθετα, τα πολιτικά συστήματα εξουσίας -δεν συμπεριλαμβάνω τον αναρχισμό- στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, επιτίθενται στην ανθρώπινη αξιοπρέπ
εια, γνωρίζοντας ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να καθυποτάξουν τους πολίτες. Ένας άνθρωπος που ντρέπεται για τον εαυτό του, που φοβάται και συρρικνώνεται, θα είναι πάντα υπάκουος. Οι διαχειριστές λοιπόν αυτών των συστημάτων, πολιτικοί, δικαστές, στρατιωτικοί, είναι εχθρικοί προς την τέχνη. Είναι -κατά κανόνα- τα πιο απολίτιστα όντα που μπορεί να συναντήσει κανείς. Η εξουσία παράγει φυλακές, όχι πολιτισμό. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό αφορά τους δικαστές που απαρτίζανε -μέχρι προ τινος τουλάχιστον- το Ε' τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας και που λειτουργώντας σαν το πιο προοδευτικό κομμάτι του λαού, απέκρουαν τις προσπάθειες για καταλήστευση και καταστροφή του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της χώρας»...
Το πρώτο ερώτημα που μένει στο μυαλό μου είναι: γιατί οι πολιτευτές πάντα να θέλουν να διαιωνίσουν την εξουσία τους? Πόσο δύσκολο είναι να εμφανιστεί 1 στους τόσους να το θέσει σε δεύτερη μοίρα, μετά δηλαδή από τα πραγματικά του καθήκοντα...
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη
εδώ. Αξίζουν πολύ και οι απαντήσεις και των δύο στο θέμα των καμερών.
Η έμφαση δόθηκε από 'μένα.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου