Ευχαριστώ,
Δελτίο Τύπου (http://www.kazandb.com/events/02_14_Anestopoulos.html):Ο ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ο τροβαδούρος των ΔΙΑΦΑΝΩΝ ΚΡΙΝΩΝ (ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΓΑΜΩΤΩ) σε μια από τις σπάνιες εξορμήσεις του μόνο για μια ζωντανή εμφάνιση στο Ξυλουργείο του Μύλου σε ένα ANTI-VALENTINE ακουστικό LIVE την Τετάρτη 14 του Φλεβάρη.
Αγαπημένες μπαλάντες των Κρίνων σε πρωτότυπες εκτελέσεις
Μελοποιημένη ποίηση Καρυωτάκη, Πολυδούρη, Σαχτούρη, Nick Cave, Tom Waits, E.A.Poe και άλλων εκλεκτών καλεσμένων. Με μια κιθάρα και μια φωνή και κίνητρο την αληθινή ανταλαγή συναισθημάτων ο Θάνος Ανεστόπουλος μεταφέρει την ευωδία των αγαπημένων μας Διάφανων Κρίνων λίγο πριν το τέλος αυτού του καλοκαιρινού χειμώνα.
Πάει ένας χρόνος που αν και όχι συνειδητά, πήγα και παρακολούθησα τη συναυλία του συγκροτήματος ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, στο ΜΥΛΟ με τον κολλητό μου. Έπαιξαν συνολικά 3,5 ώρες με ένα 20λεπτο διαλείμματα. Ο τρόπος που τελείωσαν τη συναυλία μου έμεινε αξέχαστος. Έπαιζαν μια μελωδία επαναλαμβανόμενη για περίπου 5-7 λεπτά όπου στο τέλος ΧΩΡΙΣ να σταματήσει καθόλου η μουσική, ένας-ένας σταματούσαν να παίζουν, υποκλινόντουσαν, χαιρετούσαν και έφευγαν. Τελευταίος έμεινε ο Θάνος, ο οποίος είπε το εκπληκτικό: "...και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, προσέχετε τους δίπλα σας...". Χαιρέτησε έφυγε κι αυτός απ' τη σκηνή και ξαναεμφανίστηκε με 2 τσαμπιά μπανάνες τις οποίες πέταξε στο κοινό...Ποτέ δεν κατάλαβα τι και γιατί ήθελε να θίξει. Φεύγοντας δε μπορούσε να ξεκολλήσει απ' το μυαλό μου η μελωδία του "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας", την οποία όταν άκουγα, ήταν η πρώτη φορά, στη ζωή μου, που είπα "Ναι ρε γαμώτο, αυτή τη μουσική γουστάρω να την ακούω συνέχεια, γιατί έκανα τόσο καιρό να τη βρω?".
Φέτος ξαναπήγα πάλι με τον κολλητό, αλλά δε γούσταρα τόσο. Υπήρχε μια σημαντική διαφορά. Πέρσι κυριαρχούσε η μελωδία, φέτος, όχι. Και οι μαλάκες από κάτω γινόμασταν μπαλάκι, λες και ακούμε και 'γω δεν ξέρω τι...AnyWay, για μένα ο Νίκος, ο Κυριάκος, το Τάσος, ο Παντελής και ο Θάνος, είναι κάποιοι που συντέλεσαν στην εξέλιξή μου από ζωάκι σε άνθρωπο. Το βιβλίο-cd "Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους", αποτέλεσε το πολιτισμικό σοκ, που με άλλαξε και μακάρι να διδασκόταν σ' όλους τους 15χρονους. Το τι νιώθω όταν διαβάζω μερικούς στίχους του...είναι απερίγραπτο. Δεν κρατιέμαι και αναφέρω μερικούς...
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
----
ΜΠΛΕ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
----
ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
...
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
----
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΞΕΡΕΣ ΣΟΥ
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός..
----
ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ
...κάτι απ' την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου
κάτι απ' τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου...
----
EL HOMBRE SOLO
...Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο.
----
ΣΚΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
...Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο.
----
ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ
Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει
Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη
----
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
...Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή
----
Καθώς και τα λόγια-στίχοι του Παντελή που βρίσκονται στο προαναφερθέν βιβλίο:
Νιώθουμε μια μυστική συγγένεια με τα πμικρά παιδιά, τους ανθρώπους του μόχθου, τους ζητιάνους, τους τρελούς και τους
κατατρεγμένους, μ' όσους τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι με τα χείλια σκισμένα απ' τις πληγές παρ' όλο πο ήξεραν.
Πιστεύουμε ότι στα μάτια αυτών των ανθρώπων αναπνέει η κρυφή ουσία της ζωής: η προσπάθεια για ανύψωση
----
Εμείς, οι προπαγανδιστές του ανέφικτου.
Γι'αυτό μη μας μιλάτε
αφουγκραζόμαστε γκρεμούς
...
εργαζόμαστε: με πρώτη ύλη τις αποτυχίες μας,
πλάθουμε πόντο πόντο μες στο σκοτάδι
έναν ανθισμένο χιονάνθρωπο,
τον εαυτό μας.
Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
----
ΜΠΛΕ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
----
ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
...
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
----
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΞΕΡΕΣ ΣΟΥ
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός..
----
ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ
...κάτι απ' την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου
κάτι απ' τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου...
----
EL HOMBRE SOLO
...Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο.
----
ΣΚΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
...Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο.
----
ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ
Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει
Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη
----
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
...Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή
----
Καθώς και τα λόγια-στίχοι του Παντελή που βρίσκονται στο προαναφερθέν βιβλίο:
Νιώθουμε μια μυστική συγγένεια με τα πμικρά παιδιά, τους ανθρώπους του μόχθου, τους ζητιάνους, τους τρελούς και τους
κατατρεγμένους, μ' όσους τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι με τα χείλια σκισμένα απ' τις πληγές παρ' όλο πο ήξεραν.
Πιστεύουμε ότι στα μάτια αυτών των ανθρώπων αναπνέει η κρυφή ουσία της ζωής: η προσπάθεια για ανύψωση
----
Εμείς, οι προπαγανδιστές του ανέφικτου.
Γι'αυτό μη μας μιλάτε
αφουγκραζόμαστε γκρεμούς
...
εργαζόμαστε: με πρώτη ύλη τις αποτυχίες μας,
πλάθουμε πόντο πόντο μες στο σκοτάδι
έναν ανθισμένο χιονάνθρωπο,
τον εαυτό μας.
Και την Τετάρτη θα 'μαι και 'γω στο Ξυλουργείο,
έτσι, γιατί η μουσική έχει χρώμα διάφανο και άρωμα κρίνων
Διάφανα Κρίνα
Πλούσιο Υλικό
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου